انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از فعالیت های بشر عامل مهمی در گرمایش جهانی است. اهمیت این موضوع در کشورهای عضو اوپک به دلیل وابستگی این اقتصادها به سوخت های فسیلی از یک سو و همچنین آسیب پذیری اقتصادی این کشورها نسبت به اقدامات مقابله ای کنوانسیون تغییر آب وهوا و پروتکل کیوتو در راستای کاهش مصرف سوخت های فسیلی بیشتر است. در این مقاله ضمن بررسی مهمترین عوامل مؤثر بر انتشار گاز دی اکسید کربن (به عنوان شاخص انتشار) در گروه کشورهای OECD، اوپک و همچنین ایران، نتایج مورد مقایسه قرار گرفته و توصیه های سیاستی برای اقتصاد ایران ارائه می شود. نتایج حاکی از آن است که اولاً شکل U وارون منحنی زیست محیطی برای هیچ گروه کشوری مورد مطالعه از جمله ایران برقرار نیست. ثانیاً نسبت ارزش افزوده تولیدات کارخانه ای به GDP (شاخصی از صنعتی بودن)، نسبت تجارت به GDP (شاخصی از اندازه تجاری و باز بودن اقتصاد)، و شدت انرژی (شاخصی از کارایی مصرف انرژی) از عوامل مهم کلان توضیح دهنده انتشار بشمار می آیند.
کلیدواژگان: گرمایش جهانی، تغییر اقلیم، انتشار گازهای گلخانه ای، کشورهای اوپک